Rondhangen in Madaba

Na eerst even lekker te hebben uitgeslapen hebben we om 10 uur uitgecheckt uit het hotel. We laten onze koffers achter in de openbare ruimte en gaan bij het zwembad genieten van de ochtendzon.


Tegen de middag gaan we het stadje in. Alle winkeltjes zijn vrij eenvoudig van aard. De jongedames hebben weer koop.

Nikky koopt een paar schoenen waardoor ze weer 10 cm groter is. Renee kan voor schoenen niet slagen. Na de koop worden we in het schoenenwinkeltje uitgenodigd om een hapje mee te eten en om wat te drinken. Hier maken we deels gebruik van daar we net al aan de broodjes hete kip hebben gezeten.

Petra koopt ook nog wat creme op basis van dode zee zout om haar eczeem te behandelen. Na de duik in de dode zee waren haar benen namelijk behoorlijk opgeknapt.

De rest van de dag hangen we een beetje rond in het hotel. We zwemmen nog wat en doen wat spelletjes. Om 23:00 vertrekken we met onze taxi naar het vliegveld van Amman alwaar we om 2:40 met het vliegtuig richting Frankfurt zullen vertrekken.

Al met al kunnen we terugkijken op een zeer geslaagde vakantie.

Jerash met zijn twee

Vanochtend hebben we besloten om naar Jerash te gaan. Dit is een van de best bewaarde romaanse plaatsen buiten Italie. Nikky en Renee willen niet mee dus die laten we een ochtendje in het hotel.

Jerash is een nederzetting die al ruim 6500 jaar bewoond is. Tijdens de romaanse overheersing floreerde de stad en werd er onder andere handel gedreven met de inwoners van Petra. Er zijn zeer veel overblijfselen te zien van deze oude stad.





's middags luieren we een beetje bij het zwembad en 's avonds gaan we Madaba in om een hapje te eten.

Tijdens onze wandeling door de stad zijn we getuige van een Jordaans bruiloftfeest. Het gaat er vrolijk aan toe. Er wordt gedanst op doedelzakmuziek, er wordt met snoep gegooid en er wordt regelmatig met een geweer in de lucht geschoten.
We krijgen uitleg van een van de ouderen die in gebrekkig duits vertelt hoe een en ander er aan toe gaat.

Na onze heerlijke maaltijd gaan we terug naar het hotel voor onze laatste nacht in Madaba.
Morgen gaan we Madaba nog verder verkennen...

Voor elk wat wils

Na goed te hebben uitgeslapen en te hebben ontbeten hebben we vanochtend bij het hotel een chauffeur geregeld die ons vandaag de omgeving van Madaba laat zien.

We beginnen onze tour bij Mount Nebo. Het is, volgens de Bijbel, de plaats waar Mozes, vóór hij stierf op de leeftijd van 120 jaar, uitkeek over het Beloofde Land, nadat hij zijn volk veertig jaar lang door de wildernis had geleid. We genieten hier van het mooie uitzicht over o.a. de Dode Zee, Jeruzalem en Jericho.


We vervolgen onze tocht richting Bethany, de plaats aan de rivier de Jordaan, waar Jezus door Johannes de Doper werd gedoopt. Het is een vreemd idee om op een dergelijke plaats rond te lopen die in de geschiedenis een belangrijke rol heeft gespeeld.


Kees maakt, net als de rest van het gezin, van de gelegenheid gebruik om zijn handen in onschuld te wassen in de rivier de Jordaan.


Na al deze historische indrukken wordt het tijd voor enige ontspanning. In een half uurtje rijden we naar de Dode Zee, het laagste punt op aarde (422m onder de zeespiegel). Het drijven in de Dode Zee is een hele aparte ervaring. Zelfs rechtopstaand in het diepe blijf je zonder enige moeite drijven als een soort dobber. Watertrappelen is dan ook niet nodig.


Het drijfvermogen wordt veroorzaakt door het hoge zoutgehalte (33,7%). Het zout zie je op veel plaatsen langs het strand terug in de vorm van grote platen. Deze bestaan uit meerdere lagen zout die zich in de loop der tijd hebben afgezet.


Na het dobberen in de Dode Zee wordt het tijd om het slijmerige laagje zout van ons af te spoelen. Na een heerlijke douche hebben we nog wat tijd om in het plaatselijke zwembad een waterballet uit te voeren.


Tenslotte vervolgen we onze tour richting de Warmwaterbronnen van Ma'an. Bij de watervallen zijn er voornamelijk mannen in zwembroek aanwezig. De sporadisch aanwezige vrouwen zijn volledig ingepakt inclusief hoofddoek en sluier.



Kees wordt direct door de mannen opgenomen als een van hun goede vrienden. Ook Renee en Nikky maken na enige twijfel gebruik van de warme (65 graden) waterval douche. Petra heeft echter haar bedenkingen over het betreden van het bad in bikini. Na enig aandringen / aanmoedigen van Kees overwint ze haar angst en neemt ze alsnog een heerlijke douche.


'S avonds sluiten we af met een heerlijk etentje en een gezellig spelletje in de bar.

Via Al Karak op doorreis naar Madaba

Vanmorgen staan we op tijd op want we moeten om 10 uur vertrekken naar Madaba. Onderweg hebben we ook nog een kort bezoek aan Karak Castle gepland staan.
Na het ontbijt nemen we afscheid van Belinda uit Canada en Bernadette uit Frankrijk die vandaag ook verder trekken door Jordanie. Met hen hebben we leuke gesprekken gehad waaronder o.a. een diepgaande discussie met Ibrahim, de hoteleigenaar, over cultuurverschillen en religie.


Onze reis naar Madaba voert langs vele bergwegen. Onderweg naar Karak Castle rijden we o.a. langs het Dana viewpoint waar we een overzicht hebben over het Dana natuurreservaat.


Na ruim 3 uur rijden bereiken we Karak Castle alwaar we voldoende tijd nemen om de oude, door de kruisridders gebruikte burcht, te kunnen bezichtigen. Het is een erg groot kasteel gelegen op de top van een berg, waar vanuit je de gehele omgeving goed kunt overzien.




Om 18:00 komen we uiteindelijk aan bij het Mosaic City Hotel in Madaba. Hier beleven we ons kortste hotelverblijf tot nu toe. Het hotel is netjes en schoon maar bij binnenkomst voelen we ons niet Happy. Er hangt totaal geen sfeer in het hotel en na ongeveer een kwartier besluiten we om onze boeking te annuleren en te verhuizen naar een ander hotel in de stad. Volgens Renee is het hotel net zo doods als de dode zee.


De eigenaresse van het hotel begrijpt het niet. We leggen uit dat het niet aan de kwaliteit van het hotel ligt, maar dat wij op zoek zijn naar meer interactie met de andere gasten. Nadat we telefonisch contact hebben gehad met het Mariam hotel ruimen we snel onze spullen in en checken we uit omdat tot 19:00 uur de laatste kamer voor ons wordt vastgehouden . Binnen 20 minuten zijn we uit- en ingecheckt.
Aangekomen in het Mariam hotel voelen we ons gelijk weer gelukkig. Het is er levendig en we maken gelijk contact met een groep amerikanen.
Na het eten moet Petra alsnog terug naar het Mosaic Hotel omdat Nikky in alle haast haar foto camera is vergeten. En nog steeds is het daar erg rustig….

Petra ontdekt Petra

In het stadje Wadi Musa worden we vriendelijk welkom geheten in het Valley Stars Inn Hotel. Eigenaar Ibrahim spreekt vloeiend Engels en doet zijn best om de gasten te vermaken. Het is een beetje een lefgozertje die graag opschept over zijn kever in sportuitvoering.
Het hotel wordt volledig door zijn familie gerund. Zo zorgt moeders voor het eten en werken de neefjes achter de receptie en in de bediening.


Met de gratis shutllebus van het hotel worden we om 8:30 bij de ingang van Petra afgezet. Natuurlijk is Nikky nog steeds 14 jaar daar zij dan gratis naar binnen mag. De inflatie staat in Jordanie niet bepaald stil. Was de entree vorig jaar nog 21 euro, dit jaar is het al 33 en vanaf november schijnt het zelfs verhoogd te worden naar 50 euro.

Eenmaal binnen vallen we van de ene in de andere verbazing. Hoe heeft men 3000 jaar geleden zoiets moois kunnen maken. Er is zelfs nagedacht over de waterleiding.





Het lukt ons niet om de volledige stad te bezichtigen. Het is veel te warm en het waait dusdanig dat men af en toe door het opgewaaide zand geen hand voor ogen ziet. Het wordt ons afgeraden om de klim naar het klooster te maken daar het boven erg hard waait.

Op de terugweg maken we nog kennis met een van de paardenbegeleiders. Een jongen met veel goede ideeën en een hoop ambitie. Hij begint binnenkort zijn eigen hostel. Hij nodigt de kinderen uit om een stukje te rijden en weigert elke vorm van fooi.


Terug in het Hotel zijn we getuige van een heuse Jordaanse straatrel. Twee families vliegen elkaar bijna letterlijk in de haren. Overal komen schreeuwende mensen vandaan gewapend met stokken, zweepjes en waar je nog meer een tik mee uit kunt delen. Binnen 10 minuten zijn er zo’n 50 man met elkaar in de weer en moet de lokale politie tussenbeide komen. Hieruit blijkt eens te meer het temperament van het volk.

De avond wordt door de dames afgesloten met een heuse rondrit door de stad in de kever van Ibrahim. Met open dak en de stereo voluit showt Ibrahim dat hij met drie vrouwen rondrijdt. Vooral Renee vindt het geweldig dat ze haar hoofd door het open dak kan steken, tot ergernis van Petra.

Oversteek naar Jordanie

Vanmorgen vroeg uit de veren om op tijd te ontbijten. Nikky is de hele nacht ziek geweest (diarree) en is het er niet mee eens dat we weer moeten reizen. Ze kan het niet aan, zegt ze.
Van het hotel hebben we verschillende medicijnen gekregen om de maag en darmen weer onder controle te krijgen.

We nemen afscheid van het personeel in Dahab Paradise en stappen in onze minibus, die we delen met een Amerikaan. De chauffeur is een grapjas die ons de stuipen op het lijf probeert te jagen door te roepen dat we onderweg gaan naar Cairo. Ook de Amerikaan speelt het spel mee. Gelukkig blijven we nuchter en kunnen we er met zijn allen hartelijk om lachen.

We rijden met de minibus naar Taba, alwaar we de grens zullen oversteken naar Israel. Onderweg moeten we meerdere malen aan de kant voor een sanitaire noodstop.

Bij de grenscontrole met Israel begint de eerste ellende. We hebben 4 visazegels gekocht en deze op de visaformulieren geplakt. Echter de kinderen moeten op hetzelfde formulier als moeders worden ingevuld en ook de zegels moeten op dat formulier worden geplakt.
Na reeds eerder door de grenswacht te zijn teruggestuurd, wordt het Petra een beetje te veel van het goede. De grenswacht is dan ook een grote eikel. Hij wil haar weer terugsturen voor nieuwe visazegels. Uiteindelijk mag ze toch verder.

Bij de Bagagecontrole in Israel is Kees vervolgens aan de beurt. Zijn tas met fotoapparatuur wordt netjes, zonder commentaar, apart gezet. Vervolgens vraagt de beambte of alle spullen in de koffer zijn eigendom zijn. Daar Kees ook een zakje bedouinenkruiden in zijn tas heeft zitten vreest hij het ergste. Hij meldt dit dan ook direct, maar dit schijnt niet het probleem te zijn. Wij vermoeden dat het hier dan ook om explosieven gaat en de tas gaat nog 4 keer door de rontgenapparatuur voordat het sein veilig wordt gegeven. Blijkbaar werd de flitser aangezien voor een explosief.

In Israel nemen we een taxi naar de grens met Jordanie. De chauffeur is erg vriendelijk en vertelt in een half uur het nodige over Eilat. Je merkt wel de vijandigheid tussen de diverse landen.

Het te voet oversteken van de grens tussen Israel en Jordanie geeft een apart gevoel. In de 100 meter die we moeten oversteken zien we veel prikkeldraad en wachttorens.


In Jordanie worden we nog een keer of 3 gecontroleerd alvorens we met de taxi naar onze volgende bestemming kunnen doorreizen. Tijdens onze reis maakt de chauffeur regelmatig een stop om iets over het land te vertellen.


In Wadi Musa verblijven we in Hotel Valley Star Inn. Een kleinscahlig budgethotel met een vriendelijke uitstraling. Maar daarover morgen meer.

Snorkelen in 'The Blue Hole' Dahab

Vandaag de laatste dag in Dahab. We hebben besloten om nog een keer te gaan snorkelen op een van de meest beroemde duikplaatsen van Dahab, met de naam 'The Blue Hole'. Het is een rif in de vorm van een ring en het diepste punt is 80m diep.

Onderweg naar Dahab maken we gebruik van een taxi die nodig nagekeken moet worden. Achterin ga je bijna dood van de uitlaatgassen en onverbrande benzine. Geen prettige rit.


Aangekomen bij 'The Blue Hole' zoeken we een plaatsje voor onze spullen en maken we wederom kennis met de pracht en praal van de onderwaterwereld. De foto's spreken voor zichzelf.

Een dagje bijtanken

Vandaag maar eens rustig aan een dagje bijkomen. Na gisterenavond lekker te hebben gedouched en gezwommen hebben we besloten om vandaag maar eens lekker op het hotel te blijven.
We hangen de hele dag een beetje rondom het zwembad en genieten lekker van de zon (het is vandaag 45 graden).
Vervolgens gaan we heel even winkelen in Mashraba, een voorstadje van Dahab. Hier kopen we o.a. een waterpijp en een souvenir voor Renee. Net als in Cairo is ook Mashraba niet bepaald schoon.


'S avonds na het eten gaan we gezellig naar de bedouienentent. Er is live muziek en met name de bedouinen gaan helemaal los. Zelfs Dallah, normaal vrij rustig, probeert op de luit te spelen en geeft zijn versie van 'That's the way I like it' weg.




Uiteindelijk gaan we vermoeid maar voldaan weer ons bedje in.

Bedouin Safari - een hele ervaring

Gisterenavond zijn we reeds 1 dag eerder dan gepland teruggekeerd van onze bedouinen safari. Petra had maagkrampen en de kinderen zaten er helemaal doorheen. Kees had nog graag een dag gebleven, maar samen uit samen thuis. Onderstaand een kort verslag van twee dagen bij de bedouinen familie.

Woensdagochtend worden we om 8 uur met een minibusje opgehaald voor vertrek naar de bedouinen familie bestaande uit Salim, zijn zwangere vrouw Sabre en de kinderen Seher (8), Sohara (6) en Sarwa (3). Tevens gaan de beide neven Mohammed en Mohammed mee als gids.
We starten in het dorp langs de autoweg richting Nuweiba.


De familie reist met de jeep daar Sabre zwanger is. De twee Mohammeds begeleiden ons op het eerste stuk richting de woestijn. De woestijn in de Sinai bestaat voor grote delen uit gebergte omgeven door woestijnzand. Na 2 uur te hebben doorgebracht op de kameel bereiken we ons eerste stopplaats. In de schaduw van een boom en wat opgehangen dekens wordt een picknickplaats gemaakt terwijl Renee speelt met de kinderen.



Nikky helpt Sabre ondertussen bij het voorbereiden van de maaltijd en het bakken van het traditionele bedouinen brood 'fiteer'.


Na de maaltijd volgt er een lange rustperiode omdat het smiddags te warm is om door te reizen. De bedouinen mannen gaan gezamenlijk een paar uur slapen terwijl de vrouwen en de kinderen opruimen en spelen.

Zodra het weer wat koeler is wordt alles weer ingepakt en reizen we verder naar onze overnachtingsplaats. Ook deze reis vervolgen we grotendeels per kameel. Nikky heeft behoorlijk last van pijn vanwege het zadel. Ze redt het uiteindelijk wel om het tot het einde van dag 1 vol te houden.


Terwijl het eten wordt klaar gemaakt krijgen we van Salim uitleg over het leven van de bedouinen. Onder andere verteld hij over de tabak die vrouwen roken. Deze is gemaakt van een soort waterplant. Nikky probeert dit onder het toeziend oog van de groep even uit, maar is er snel van genezen. De tabak is veel te sterk.


In de woestijn wordt het snel donker. Kees bouwt samen met Salim en Mohammed de tent voor de twee jonge dames op. Petra en Kees slapen vannacht onder de sterrenhemel.
Zodra het kamp volledig gereed is wordt het eten geserveerd op een grote platte schaal. Het eten is heerlijk en bestaat onder andere uit rijst, bonen, aardappelen, uien, tonijnen af en toe een korrel zand.
De nacht in de woestijn is schitterend. Nog nooit hebben we zoveel sterren gezien. Zodra de maan verschijnt wordt de woestijn verlicht.



'S ochtends breken we gezamenlijk het kamp op en trekken we verder. Het wordt vandaag een zware dag met veel klauterwerk. We beginnen onze tocht richting de coloured canyon. Hier verlaten de kamelen ons en gaan wij te voet verder. De coulored canyon stamt uit de tijd dat de sinai nog bedekt was door de oceaan. Door minerale zouten zijn de verschillende kleurlagen in de steenmassa ontstaan.





Na de canyon ontmoeten we de familie op onze eerste rustplaats voor vandaag. We nuttigen onze thee (shei) en genieten van het spel van de bedoeinen kinderen. Op blote voeten rennen ze over het door de zon verhitte gesteente. Salim geeft ons uitleg over verschillende kruiden die in de woestijn te vinden zijn. Wat voer is voor de kamelen en wat bijvoorbeeld medicijn is bij buikkrampen.

Na de korte pauze gaan Kees en Renee met Mohammed te voet door een canyon terwijl Petra en Nikky de weg per kameel vervolgen daar de trekking hun te veel moeite kost.
Onderweg komen renee en kees o.a. een slang tegen. De trekking is voor Renee behoorlijk zwaar.



Nadat de twee groepen zich weer hebben samengevoegd vervolgen we onze weg richting Ain Kuhdra, een oase die veel gebruikt werd door bedouinen en pelgrims op doorreis naar jordanie en jeruzalem. Hier wonen drie families die allen gerelateerd zijn aan Salim. Zijn oom Mohammed schenkt ons thee en vermaakt ons met verschillende dierengeluiden om zijn gebrekkige engels te verduidelijken.


De oase is ons rustpunt voor de veel te warme middag. Het is meer dan 40 graden in de woestijn. De dames zijn echt volledig uitgeput.
Oom Mohammed heeft voor ons een heerlijke lunch voorbereid bestaande uit bonenschotel, salade van verse groente en bedouinenbrood. Voor de dames is het extra aan 'vliegend vlees' het breekpunt van de tocht. Petra voelt zich niet lekker en Nikky en Renee willen niet meer.


Kees besluit samen met een van de neven Mohammed alsnog de tocht door de White Canyon te gaan maken. De dames vervolgen per kameel de tocht naar het eindpunt.
De White Canyon dankt zijn naam aan de witte rotswanden van zandsteen. Ook hier weer veel klauter- en klimwerk wat ook voor Kees in de warme zon behoorlijk zwaar blijkt.




Er wordt besloten om de tocht voortijdig af te breken. De dames trekken het niet meer en willen niet meer verder. We hebben respect voor de wijze waarop deze mensen op eenvoudige wijze hun leven invullen, alhoewel ook hier langzaam de techniek zijn intrede doet en de mobiele telefoon als primaire levensbehoefte is verworden.
We bedanken het gezin voor hun gastvrijheid en wensen Sabre veel geluk met de baby. Per Jeep worden we teruggebracht naar ons hotel in Dahab.